Lífið í núinu

Mörgum reynist kúnstin ein að lifa í þessu svokallaða núi. Við rembumst við að ná ákveðnu kjöri, markmiðum, reisums skýjaborgir í gríð og erg og krossum fingur fyrir að morgundagurinn verði betri en dagurinn í dag. 

 

Fyrr á tímum hefur þetta sjálfsagt líka verið svona, þó að einhvernveginn sé manns eigin tilfinning sú að þegar tækninnar naut ekki við og allt var "einfalt" hafi lífið í raun reynst meira virði. Fólk lifði ekki eins hratt, hafði ekki eins mikið og varð að gera sér gott úr því litla sem það hafði.

 

Í dag erum við í stanslausri samkeppni við náungann um flottari bíl, betri vinnu, dýrar hús eða frægð og frama.  Við tyggjum allskonar tuggur í von um að tuggan sú arna verði sú sem fleyti okkur yfir markið, vonum að þessi tilraun verið til að landa okkur titlinum sem við höfum þráð. 

 

Aldrei sátt, aldrei ánægð, alltaf meir.

 

Stress er og verður lífsstílsvandamál okkar mannfólksins, lífsstílssjúkdómur öllu heldur sem, hvort heldur sem við trúum því eða ekki drefur fleira fólk til dauða en okkur órar fyrir. Ekki nóg með að stress valdi auki líkur á lífshættulegum sjúkdómum á borð við hjartasjúkdóma og krabbamein heldur einnig undirförla, lífshættulega sjúkdóminn þunglyndi. 

 

Fjárfesting í betri andlegri líðan í formi líkamsræktar, slökunar, ánægju- og samverustunda með ástvinum er ávísun á farsælli ævi og endalok. Við erum of mörg ódugleg við að rækta okkur sjálf á þann hátt að halda okkur réttu megin við línuna, þeim megin við línuna sem við þurfum að vera til að lifa að sjá barnabörnin og barnabarnbarnabörnin.